José's Ervaring met Borstkanker

De diagnose

“Begin 2017 voelde ik in mijn rechterborst een soort plaat/plak. Het leek een cyste, daar heb ik in het verleden al vaker last van gehad, maar ik heb hier nooit iets aan hoeven doen. Het was geen bobbeltje, het was gewoon een harde plaat. Dat kwam en dat ging, en zo door de jaren heen gebeurde dat wel eens. En nu zat het er weer, maar op een iets andere plek. Ik heb hier toen niks aan laten doen.” 

“In juni waren we een week op zomervakantie toen Sandra Remer (Nederlandse zangeres) overleed aan borstkanker. Dat zette me aan het denken. Tijdens die week werd de ook plek pijnlijker; ik kreeg af en toe steken. Bij thuiskomst heb ik gelijk de huisarts gebeld. Ik verwachtte dat hij zou zeggen dat het weer voelde als een cyste en dat er niks aan de hand was, maar ik werd toch doorverwezen omdat hij het dit keer niet zeker wist.”

“Ik kon dezelfde week nog terecht in het ziekenhuis. Daar hebben ze een mammografie en ook een echo gemaakt. Toen het nog niet duidelijk was wat het precies was, is er een biopt genomen. Dit was allemaal op hetzelfde moment. 

Toevallig werkte een vriendin van mij op de afdeling waar ik werd gecheckt. Dat was nog leuk en gezellig. We zouden elkaar later zien, aangezien zij de uitslag aan mij door moest geven.”

"Even later deed ze de deur open en ik zag het al aan haar gezicht; dit is geen goed nieuws. Toen heeft ze me verteld dat er een tumor zat. Rosan, een van mijn dochters, zat erbij. Ik vond het heel erg en confronterend dat zij het verhaal ook direct te horen kreeg.”

“Ik moest eigenlijk meteen aan mijn dochters denken. Mijn eerste vraag was dan ook wat dit alles betekende voor hen. Gelukkig was de tumor niet genetisch bepaald, dus hoefden we ons daar geen zorgen om te maken. 

Dan de tweede vraag: ‘kunnen we er nog iets aan doen?’” 

De behandeling

“Binnen twee weken was ik geopereerd en zat ik in een rollercoaster. Het lastigst vond ik het vertellen aan familie en vrienden. Zoiets wil je niet tegen je moeder hoeven te zeggen. Ondanks dat was ik klaar om het aan te pakken en er volledig voor te gaan.” 

“Dan komt het vreselijke wachten. Je moet wachten wanneer er een scan gemaakt kan worden, je moet wachten op de uitslag.”

“Als eerst werd ingeschat hoe groot de tumor was en wat voor een tumor het was. Een borstbesparende operatie was in mijn geval geen optie omdat het een relatief grote tumor was en hij ook nog eens heel kort bij de tepel zat. Ik heb eigenlijk direct al gekozen voor amputeren en daarna zien we wel weer. Van tevoren krijg je ook nog een lymfe onderzoek om te kijken of het ook in de lymfe zit. Dat bleek bij mij dan niet zo te zijn. Dan wordt de tumor weggehaald en gaan ze deze onderzoeken. Afhankelijk van de soort tumor die je hebt mocht ik wel of niet meedoen aan mammaprint. Hierbij wordt het verspreidingsrisico bepaald. Ik kon daar aan meedoen. Dat zijn allemaal elementen die van belang zijn. En toen mocht ik aan mammaprint mee doen. Toen kwam al heel snel de uitslag dat er sprake was van een laag verspreidingsrisico en ik verder geen operatie nodig had. 

“7 juli kreeg in de diagnose, twee weken later ben ik geopereerd en 22 augustus kreeg ik te horen dat ik geen chemo hoefde en het hier dus zou stoppen. Je moet dan die kamer nog uitlopen, maar het liefst wil je iedereen die je tegenkomt omhelzen. Ik heb zelden zo’n adrenaline gevoeld als op dat moment. We komen buiten uit dat ziekenhuis en ik zeg: ik zou wel 10 rondjes om het ziekenhuis willen rennen, hier in die fontein willen springen. Je krijgt een beetje het gevoel dat het leven weer door kan zoals het was. Tuurlijk ik heb aan één kant geen borst meer, maar ik hoef geen chemo, ik hoef geen bestraling. Dat was zo’n opluchting. Onze kinderen hadden de vlag uitgehangen en de champagne klaarstaan. Dus dat was ontzettend leuk.” 

“Ze zeggen er alleen wel tussen neus en lippen door dat je er een hormoontherapie moet slikken van vijf jaar. Dat vond ik wel even een domper. Dat kan je goed verdragen, maar het kan ook zijn dat je er helemaal niet zo goed tegen kan. Er zitten ontzettend veel bijwerkingen aan. Ik ben er uiteindelijk wel aan begonnen en heb het anderhalf jaar genomen. Daarna ben ik ermee gestopt. In het begin had ik het idee dat ik het wel kon verdragen, maar op een gegeven moment ging ik merken dat ik op bepaalde dingen niet meer reageerde zoals mezelf. Door het lage verspreidingsrisico mocht ik stoppen met de pillen.” 

“​​Vanaf dag één heb ik heel goed met de situatie om kunnen gaan. Ik heb er niet van wakker gelegen. Op de een of andere manier krijg je zo’n oerkracht. Dat had ik van tevoren niet kunnen bedenken, maar ik ben er heel goed doorheen gegaan. Ondanks alles wat we daarna ook nog meegemaakt hebben, is bij ons het glas altijd meer dan halfvol.”