Wij rennen samen voor Vera
Wij rennen mee op 6 april omdat wij in mei onze beste vriendin, Vera, al 1 jaar moeten missen. Het is moeilijk te begrijpen hoe snel de tijd is gevlogen. In maart 2020 kreeg Vera de diagnose neuroblastoom. Voor haar, haar ouders en familie (en ons) zakte de grond onder hun voeten vandaan en werd hun wereld in één klap op de kop gezet. De onzekerheid was bijna ondraaglijk; er was nog geen garantie dat er iets te doen was voor Vera. Maar drie dagen later stond ze bij het ziekenhuis in Utrecht voor de start van een intensief traject. Het werd een zwaar en pittig traject van 1,5 jaar, maar Vera twijfelde geen moment. Ze greep de kans met beide handen aan en was ervan overtuigd dat ze beter zou worden. Iedere behandeling, hoe zwaar ook, was een stap dichterbij herstel. Haar positiviteit gaf ons de kracht om door te gaan, ook al was het vaak moeilijk en onzeker. Na een dik jaar van intensieve behandelingen kreeg Vera eindelijk het verlossende nieuws: haar uitzaaiingen waren weg en op dat moment was ze 'schoon'. De opluchting was enorm, en het voelde alsof de wereld weer even kleur had gekregen.
Maar helaas was het geluk van korte duur. Na een half jaar zonder behandelingen begon Vera weer pijn te krijgen op verschillende plekken in haar lichaam. Die nachtmerrie waar je die paar maanden niet aan wilde denken, werd werkelijkheid. Vera zat weer vol met uitzaaiingen… De strijd was nog niet voorbij. Ondanks alles, gaf Vera de hoop niet op. Ze was vastberaden om opnieuw te vechten, alsof ze niet anders had gekend. Ondertussen zat Vera al in HAVO 4 en deed ze zelfs meer dan elke ander van haar leeftijd. Ze bleef het leven aangrijpen zoals zij het altijd had gedaan. Ze haalde haar scooterrijbewijs, bleef alles volgen op school alsof er niets aan de hand was. Ze had zelfs twee bijbaantjes waar ze volledig in haar element was. Alles wat ze deed, deed ze met zoveel enthousiasme en energie dat je er soms versteld van stond. De behandelingen leken weer te helpen. De uitzaaiingen verdwenen langzaam, maar helaas was de opluchting niet voor lang. Een nieuw plekje werd ontdekt. Er leek geen eind aan te komen en ondertussen was alle hoop weg, behalve bij Vera. Zij was er nog steeds van overtuigd dat ze het zou halen, en dat is altijd zo geweest. Ik heb haar nooit horen klagen; ze is altijd doorgegaan en heeft nooit opgegeven. En dat is ook hoe we haar kenden: de meid vol doorzettingsvermogen, levenslust, creativiteit, gezelligheid, vrolijkheid, kookkunsten, positiviteit en nog zoveel meer. Ze was altijd zo sterk en vastberaden. Ze had een hart van goud en bracht zoveel liefde en warmte naar iedereen om haar heen. Ze had nog zoveel plannen voor haar toekomst, zoveel dromen die ze nog wilde realiseren. Helaas mocht het niet zo zijn.Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan haar denken. Dat we niet wensen dat ze weer bij ons zou kunnen zijn. We zouden alles doen om nog één keer naast haar in de klas te zitten, nog één keer haar creatieve ideeën te horen, nog één keer haar gekkigheid mee te maken en nog één keer haar liefde en warmte te voelen. Je merkt pas hoeveel je van een persoon kunt houden en missen als diegene er niet meer is. Vera was meer dan een vriendin voor ons. Ze was een lichtpuntje in ons leven, en zonder haar voelen we een leegte die niet te vullen is. Het is moeilijk te bevatten dat we haar al zo lang moeten missen. We gunnen dit niemand anders dus hoewel het voor Vera te laat is, gaan wij 6 april meerennen zodat er meer onderzoek gedaan kan worden naar deze verschrikkelijke, machteloze ziekte. Hopelijk halen mensen hier ook hun doorzettingsvermogen uit en willen we de boodschap meegeven om nooit op te geven!
Voor jou Veer!
Geschreven door: Kyra Munnecom