Het verhaal van Karlijn en Lotte

Wij zijn Karlijn en Lotte. Dit verhaal gaat niet over ons, maar over de liefde die wij delen met onze beste vriendin en moeder die helaas niet meer bij ons zijn en zijn overleden aan de gevolgen van kanker. Wij mogen nu hun verhaal in leven houden en dat is waarom wij ons hard maken voor onderzoek tegen kanker, voor een toekomst zodat anderen een betere kans hebben deze vreselijke ziekte te overwinnen.

In April 2017 werd ons beste vriendinnetje, Maud, gediagnosticeerd met een Ewing Sarcoom in haar bekken, een zeldzame vorm van botkanker. Hierop volgde veel chemo, bestralingen in Duitsland, een leuke Make A Wish dag en een jaar later een langdurige operatie wat resulteerde in complicaties aan haar been en bekken. Gelukkig kon ze daarna beginnen met revalideren, weer volop genieten, beginnen aan haar studentenleven in Utrecht en weer veel biefstuk eten (haar favoriet), voordat ze in oktober 2019 het verdrietige nieuws kreeg dat ze AML, acute myeloïde leukemie had. Met veel moed begon ze weer aan chemo, wachtende op een stamceldonor match van Matchis. Na een stamceldonatie in april 2020 ging alles weer de goede kant op. Tot augustus 2021, toen de leukemie was teruggekeerd. Gedurende een ziekteperiode van 5 jaar heeft zij vol moed, hoop en kracht doorgezet en geknokt maar heeft ze niet het geluk gehad om te kunnen genezen. Op 12 februari 2022, is zij op 21 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. Ze heeft alles gegeven. 

 Maud was een krachtige, blije, grappige, lieve en beeldschone meid die het opgeven niet kende. Ze ging altijd door, met een lach, veel hoop en kracht. Wij zijn allemaal onwijs trots op haar en ze zal altijd voortbestaan uit onze meest liefdevolle herinneringen die wij delen met alle lieve familieleden en vrienden om haar heen.

Onze moeder was buitengewoon grappig, er ging geen dag voorbij zonder grapjes, grove teksten en de slappe lach met elkaar op de bank. Wij hadden vroeger een soort open-huis idee, vrienden van ons en ook van onze ouders kwamen altijd samen onder ons plekje onder de warmtelamp in de tuin. Het maakte dan niet uit of het nou wel de vrienden waren van onze moeder of van ons want zij kwam er standaard gewoon lekker bij zitten! “Hee Pam!" Kom je er ook lekker bij zo? "Wij schenken alvast een klein wijntje voor je in!”. Dit tekende haar als liefdevol persoon die wij allen kennen. Voor ons was onze moeder niet alleen een moeder, zij was veel meer dan dat. Onze beste vriendin en ‘partner in crime’. De meest bijzondere persoon, samen met onze Maud, die wij hebben mogen kennen en waar wij ook zo van hebben geleerd. 

Onze moeder is in 2018 gediagnosticeerd met borstkanker. Maar dit proces liep iets anders dan dat je je zou voorstellen. Onze moeder had namelijk al jaren last van een klein bultje in haar rechter borst. Dit is destijds gecontroleerd en hieruit kwam voort dat zij een cyste had, oftewel een vochtbultje. Er werd toen tegen onze moeder gezegd dat zij het gewoon kon laten zitten omdat dit niet schadelijk of kwaadaardig zou zijn. Als het oncomfortabel werd, kon zij hem komen leeghalen. Na jaren mee rondgelopen te hebben werd het toch een kwaaltje en maakte zij een afspraak om het weg te laten halen. Echter, kwam zij met heel iets anders thuis. Er moest namelijk gecontroleerd worden of het niet toch een tumor was. Dit was zo. Of het nou altijd al een kwaadaardige knobbel was of dat het over de tijd zo is ontwikkeld/vervangen zullen we nooit weten maar wegens weinig controle zijn wij er, in ons perspectief, toch relatief laat mee geconfronteerd. Los hiervan was het een extreem kwaadaardige tumor, en ook nog eens triple-negatieve. Dan schrik je. En ben je bang. En besef je je dat het leven toch ineens erg fragiel is. Zo hebben wij elkaar heel snel heel erg veel en lang vastgehouden. 

We lachen iets minder en huilen wat meer, maar het laat alleen zien hoe mooi onze familie is en hoeveel wij van elkaar houden. Met dit en de geweldige herinneringen in ons achterhoofd, gaan wij door en maken wij het leven zo goed en mooi mogelijk, zoals zij dat beide hadden gewild . Het is nooit meer hetzelfde en dat zal het ook nooit zijn, maar we gaan het met zijn allen aan en proberen het toch. 

Het is een eer om deze ontzettend mooie, grappige, inspirerende en strijdlustige geliefde vrouwen in ons leven te hebben gehad, al was het maar voor veel te kort. Onze motivatie en kracht de afgelopen jaren komt volledig voort uit hen. Wij missen jullie. Er gaat geen dag voorbij dat wij niet aan jullie denken. Daarom zijn wij ook heel dankbaar dat wij deze loop met zijn allen gaan doen, het wordt een bijzondere dag vol emotie en kracht. Laten we hun leven, en die van alle anderen die getroffen zijn, vieren door met zijn allen een mooie dag neer te zetten. 

Links: Pam, moeder van Karlijn en Lotte

Rechts: Maud, vriendin van Karlijn en Lotte