Hoe Noëlle het niet één, maar twee keer ervaarde
12 jaar geleden werd mijn moeder op 32 jarige leeftijd gediagnosticeerd met baarmoederhalskanker. Ondanks dat ik nog ‘maar’ 9 jaar oud was heb ik alles heel bewust meegemaakt. Vanaf het moment dat mijn vader ons van school kwam ophalen wist ik eigenlijk genoeg, het was duidelijk dat het niet goed zat en het eens abstracte woord ‘kanker’ werd voor ons van de ene op de andere dag onze realiteit. Het begon met een uitstrijkje, toen een driehoekje wat weg werd gesneden en uiteindelijk is haar hele baarmoeder verwijderd. Helaas was dat niet alles, er bleken uitzaaiingen te zitten in de lymfeklieren en dus moest ze verder behandeld worden door middel van chemo en bestralen. Gelukkig is na dat alles de kanker verdwenen en ook weggebleven, mijn moeder was genezen en ook als gezin konden we weer verder. Tot 4 weken geleden, toen we te horen kregen dat niet mama maar papa dit keer kanker had. Keelkanker maar heel veel meer weet je dan niet voor de eerste paar weken. In 1 klap ben je eigenlijk weer terug bij dat bange meisje van 9, want zeker in het begin is afwachten het enige wat je kan doen. Je voelt je zo machteloos en het is onwerkelijk om te beseffen dat weer ons gezin in deze achtbaan terecht is gekomen. Je gaat je bijna schuldig voelen want natuurlijk gun je het niemand, maar waarom nou papa, waarom nou wij? De eerste uitslagen zijn inmiddels terug en gelukkig overwegend positief. Er is nog geen sprake van uitzaaiingen terwijl we daar eigenlijk allemaal wel een beetje op gerekend hadden. 13 maart begint hij met de behandeling, protonen therapie, een relatief nieuwe vorm van bestralen waar hij minder bijwerkingen zou moeten ervaren omdat het het gezonde weefsel minder aantast. Deze vorm van bestralen is een stuk gunstiger voor zijn vorm van kanker en is mogelijk gemaakt door onderzoek. Met mijn deelname aan Students Fight Cancer hoop ik mijn steentje bij te dragen aan zulke onderzoeken en gewoon het genezen van kanker in het algemeen. Ik heb nu 2 keer van heel dichtbij moeten meemaken hoe kanker ineens je hele wereld op z’n kop kan zetten en wil er alles aan doen dat steeds minder mensen dit moeten ervaren. Hoewel papa nog een lang en vervelend traject staat te wachten hebben we er wel allemaal vertrouwen in dat het hem gaat lukken, hij is 46, voor de rest gezond en de ‘positieve’ resultaten van de eerste scans geven ons ook weer hoop natuurlijk! In de tussentijd ren ik voor Students Fight Cancer, voor mijn ouders en voor alle andere mensen die met deze verschrikkelijke ziekte te maken krijgen.
