Alice Poepjes-Niemarkt 'Met volle angst vooruit'

 

 

In juni 2017 kreeg ik spierreuma en op vakantie in augustus een teruggetrokken tepel. In september op mijn lief zijn verjaardag een dikke arm en toen is de rollercoaster gaan denderen. Nooit gedacht dat ik kanker zou kunnen krijgen.

 

18 september 2017 diagnose borstkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren in de oksel. Mijn vader was die dag jarig, was 80 jaar geworden als hij er nog was. Verdomme zei ik tegen mijn lief, hij is maar 60 geworden ik ben 50 mag hopen dat ik de 60 haal! De beide borsten maar eraf dan kan ik ook wel 80 worden, kop ervoor ze kunnen zoveel vandaag de dag.

 

Wat ik toen nog niet wist was dat ik uitzaaiingen in de lymfeklier hals, onder aan de schedel, beide heupen,rugwervel en lever had. Ongeneeslijke hormonale borstkanker waarschijnlijk al meerdere jaren ziek terwijl ik een mamografie heb gehad waar niets op te zien was. Amputatie was dus niet van toepassing maar chemo. En hopen dat het werkt. De capecetabine waarmee ik mijn haar behield heeft 20 maanden en 25 kuren goed zijn best gedaan. Daarna 5 maanden Anastrozol daar reageerde mijn hormoongevoelige borstkanker niet op. Ik kreeg er uitzaaiingen bij op ribben en schouderbladen. En bestraling van de ribben nam mijn pijn weg. Daarna fulverstrant en ribociclib mijn tumormarkers stegen weer ten top. Ook daar reageerde ik niet op.

 

Nu het zwaardere werk dus maar Taxol en wat ging dat goed. Mijn tumormarkers zakten eerst met 100 en de kuur erop met 400. Wauw mijn haar kwijt wat ik heel erg vond maar het werkte. Alleen kuur 3 waren de tumormarkers weinig gezakt en bij de 4e ligt verhoogd.  Na een scan bleek het ontzettend goed te werken op mijn botten. Helaas niet op mijn lever. Daar was zelfs een flinke toename en zonder mijn lever kan ik niet. Uitbehandeld maar daar nam ik geen genoegen mee!

Hoe je het doet en wat kan mij niet schelen maar mijn dochter is eindelijk zwanger na 8 jaar en dan kan ik er niet tussenuit piepen. Mijn ongelooflijke lieve en kundige oncoloog had zijn huiswerk al goed gedaan. Hij heeft in het overleg met andere oncologen al geïnformeerd wat we het beste nog kunnen doen. Dus voorstel was de Fec kuur 50% kans dat het wat kan doen. Na 3 kuren een scan. Donderdag zou ik voor de uitslag bij een andere oncoloog en dinsdagavond belde hij me al mijn lever was helemaal vol tumoren en nu na 3 kuren alleen nog vlekjes. Daarna nog 3 kuren die er behoorlijk inhakken. Weer een scan en schoon op een klein plekje na op het bot waar een tumor had gezeten.

Ohhh wat een geluk wat geweldig ben er nog steeds niet aangewend.  Maar voel me goed en eigenlijk steeds beter. Slaap weer goed geen opvliegers meer. En de bijwerkingen gaan langzamerhand stuk voor stuk weer weg. Nog niet allemaal maar dat komt hopelijk nog.

Nog even en worden we als alles goed gaat weer oma en opa van een 4e kleinkind.  Geluk moet je hebben, positiviteit om het makkelijker voor jou en je omgeving te maken en het geluk dat je geestelijk en lichamelijk sterk bent. Ik besef heel goed dat er ook velen onder ons zijn die niet dat geluk hebben en dat doet zeer het maakt me verdrietig. Ook anderen gun ik dit geluk. Hoe lang het weg blijft en goed blijft gaan weten we niet. Maar voor nu gaat het geweldig. Mijn energie gaat steeds beter en mijn eerste bloeduitslagen waren netjes zoals mijn oncoloog zei.

Ik ben hier nog lang niet klaar. Ik ging voor 10 jaar minstens en niets is onmogelijk zei mijn oncoloog. Even leek het erop de 10 jaar niet te halen. Maar voor nu ga ik gewoon opnieuw weer voor de 10 jaar.

 

†

Tot ons grote verdriet is Alice niet meer onder ons. Haar verhaal blijft leven.