'Vol hoop en moed de toekomst tegemoet' - D. Stienstra

Na maanden van steeds terugkerende blaasontstekingen en antibioticakuren besloot de huisarts om mij door te sturen naar een uroloog in het Antonius Ziekenhuis in Sneek. Ook had ik intussen erg veel last van mijn heup en lopen was erg pijnlijk. Zelf dacht ik dat dit kwam doordat ik op mijn werk mijn been had verdraaid.Tijdens een onderzoek waarbij er met een camera in mijn blaas werd gekeken, zag de uroloog al dat er iets in mijn blaas zat wat er niet hoorde te zitten. Na allerlei onderzoeken, bloedafnames en scans werd ik de week erna al geopereerd. Direct na de operatie kwam de arts langs en vertelde dat het ernstig was. Er zat een kwaadaardige tumor van 10 cm in mijn blaas die niet geheel verwijderd kon worden. Mijn eerste gedachte was: 'gelukkig de kinderen zijn volwassen en kunnen zichzelf redden'. Verder dacht ik ook: 'ik moet zorgen dat de adreslijst klaar ligt voor de rouwbrieven'. De volgende dag kon ik naar huis met een nieuwe afspraak aangaande de algehele uitslag. Tijdens die afspraak waren een vriend en vriendin, met wie ik al 40 jaar bevriend ben, erbij. Hier werd mij door de arts verteld dat er uitzaaingen waren in mijn rugwervel, bekken en lymfeklieren. Hij zei letterlijk ”het verdrietige is dat wij niks meer voor u kunnen doen”. Ik vroeg hoe lang ik nog had. Dit kon de arts niet zeggen. Ook vroeg ik of ik eventueel levensverlengende kuren kon volgen, waarop de arts mij weer doorstuurde naar een oncoloog. Het was buiten bloedheet en ik was erg moe, mede ook door alle emotie's, afspraken en noem maar op. De oncoloog had intussen mijn dossier bestudeerd en vertelde mij dat men met een studie in Amerika bezig is waarvoor ik in aanmerking zou kunnen komen. Hiervoor moest ik wel naar het MCL. Die kans greep ik aan en dus werd alles doorgestuurd naar het MCL. Er volgden weer opnieuw allerlei scans, onderzoeken en gesprekken. Ik liet alles over mij heen komen en liet mij volkomen leiden door de medische wereld. Toen brak het moment of ik uitgekozen zou worden aan. Mijn vriendin die meeging, zodat er altijd 2 paar luisterende oren waren, en ik waren dolblij toen we hoorden dat ik uitgekozen was. Er was weer een lichtpunt, een kans! Er werd uitgelegd dat het om een immunotherapie ging en er mogelijke bijwerkingen zouden zijn zoals diarree en koorts. Ook zou het op de longen kunnen slaan. Omdat ik nog steeds erg veel pijn had met lopen (veroorzaakt door de uitzaaingen), stelde de arts voor om dit eerst te bestralen, zodat de pijn minder werd. Wel zou de kuur dan even uitgesteld moeten worden, maar ik wou nu zo snel mogelijk starten. Dan maar even doorbijten! Intussen hoopte ik zo dat deze studiekuur aan zou slaan. En al na enige kuren werd de pijn minder en voelde ik mij steeds beter. Van bijwerkingen had ik helemaal geen last. Integendeel, het herstel ging erg snel. De tumor in de blaas en de uitzaaingen werden steeds kleiner. Ook het lopen ging beter en al na enige weken kon ik de krukken waar ik mee liep aan de kant zetten en steeds grotere afstanden lopen. Ook mijn gewicht nam weer toe, want ik was erg afgevallen. Kortom ik voelde mij steeds beter en keek weer vol hoop en moed de toekomst tegemoet. We zijn nu ruim een jaar verder en ik ben nu kankervrij verklaard! Wel moet ik de immunotherapie nog een jaar volgen omdat er 2 jaar voor staat. Dat ik zover ben gekomen had ik nooit verwacht en durven dromen na de eerste uitslag in Sneek. Ik sta weer vol energie in het leven en ben erg dankbaar en gelukkig dat ik deel heb mogen nemen aan deze kuur. En dit allemaal al in een jaar tijd!