'Never give up, never, never, never' door Siety Feijen Wolthuizen.

Het verhaal van Siety Feijen Wolthuizen

 

In september 2018 valt een brief naar aanleiding van het darm bevolkingsonderzoek op de mat met daarop het verzoek om naar het ziekenhuis te komen voor nader onderzoek. Ach, dacht ik toen nog, misschien een aambei of iets dergelijks. Tijdens het onderzoek zei de arts: “Ik zie kanker”. Dat bestaat niet, dacht ik meteen. Ik, die altijd gezond bezig ben, nooit ziek en nu kanker? Helaas was de darmkanker duidelijk te zien. Daarna volgde een vervolgonderzoek en daaruit bleek dat er 9 uitzaaiingen in de lever zaten. “Misschien behandelbaar of niet”, zei de arts. Wat een mededeling, wat een bom. Een kwestie van leven of dood dus.

Ik voelde ongeloof, verdriet, maar ook strijdvaardigheid. Die kanker hoort niet in mijn lichaam; we moeten die gaan bestrijden!

Gelukkig besloten de artsen met mij die strijd aan te gaan.

Ik had toen nog niet in de gaten wat de impact van kanker zou betekenen, voor mij, maar ook voor mijn man, kinderen, kleinkinderen en alle lieve mensen die om mij heen staan. Je leven staat op de kop. Van een werkzaam leven als docent Nederlands op non actief, van gezond naar je ziek voelen, van verwachtingsvol leven naar bezorgdheid over de toekomst.

Vol vertrouwen ging ik ervan uit dat het na de chemo en bestraling klaar zou zijn. Helaas was dit niet het geval. Er volgde een operatie aan de lever, waarna er een ingekapseld abces ontstond. Weer volgde een leveroperatie, die gelukkig slaagde.

In april van dit jaar leek alles goed. Opgelucht haalden we adem. Even geen ziekenhuis, onderzoeken, behandelingen. Helaas kwam bij een controle in juni aan het licht dat er uitzaaiingen in de longen zaten, toch nog een metastase in de lever en een tumor naast de darm. Wat een domper, wat een tegenslag.  De kanker was nog niet weg. Maar, strijdvaardig en optimistisch als ik ben geven we het niet op. Gelukkig staan mijn artsen in het MCL helemaal achter mijn besluit om door te gaan. Een geweldig team, wat zo belangrijk is op het moment als de toekomst donker kleurt.

Op dit moment onderga ik weer een chemokuur en er volgen waarschijnlijk nog operatieve ingrepen. Hoe het afloopt weet ik niet. Ik hoop dat we uiteindelijk de kanker tot stilstand kunnen brengen, maar een garantie daarop is er niet. Met die onzekerheid moet ik leren leven.

Wat ik de afgelopen 2 jaar ervaren heb is dat het leven heel kwetsbaar is. Maar voor mij ook zo waardevol. Ons gezin is nog hechter geworden dan het al was. Ik geniet van onze kleinkinderen en mijn omgeving. De relaties met mensen verdiepen zich, wat veel meer inhoud geeft aan mijn leven nu. In 2 jaar tijd heb ik geen bos bloemen hoeven te kopen; altijd werd er weer een nieuw boeket gebracht. Al die kaartjes, appjes, bezoekjes, ze zijn zo betekenisvol. Voor mij is het belangrijk om actief te blijven deelnemen aan de maatschappij. Hoewel ik nu voor 100% arbeidsongeschikt ben, blijf ik op vrijwillige basis lesgeven. Positiviteit en humor zijn voor mij belangrijke elementen om het leven kleur te geven.

Daarnaast zie ik de bezorgdheid van mijn geliefden die mij zien “lijden” tijdens de chemo. Die bang zijn mij te verliezen aan de kanker. Kanker treft ook hen, niet alleen mezelf. De kleinkinderen leven ook intens mee. Tijdens de chemo krijg ik spraakberichtjes van hen met teksten als:” Je kan het omi, zet hem op.”

Zo lief. Maar ze denken ook na over de mogelijkheid dat het niet goed afloopt. Lotte appte mij: ”Omi ik hou nu van je, maar ook als je straks misschien in de hemel bent”.

Vooralsnog geef ik niet op en ga voor het leven. Zoals Winston Churchill zei: “Never give up, never, never, never.