Het verhaal van Erni Ottens

Het verhaal van Erni Ottens (58)

In 2003 heb ik voor het eerst kanker gehad. Ik was begin 40 en kreeg de diagnose borstkanker.  Je hebt het gevoel dat je leven instort. Ik had drie kleine kinderen, (toen 4, 6 en 9 jaar) dat maakte het extra zwaar. Ik heb toen chemokuren gehad en enkele operaties. Het duurt wel weer even voor je je leven weer kan oppakken, vooral qua energie. Na twee jaar had ik het gevoel dat ik er weer was, en dat ik min of meer de oude was. Wel sta je daarna anders in het leven. Minder onbevangen, maar ook meer bij de dag. Proberen te genieten en leuke dingen niet uitstellen voor later. We hebben daarom veel verre reizen gemaakt. Ik had overigens altijd het gevoel dat het wel goed zou komen.

In september 2018 kreeg ik wederom de diagnose kanker, ditmaal slokdarmkanker. Dit sloeg in als een bom, omdat deze vorm van kanker moeilijk te genezen is. Ik heb chemo radiatie gehad, en heb daarna een zware operatie gehad, waarbij een deel van de slokdarm is verwijderd en een buismaag is gemaakt. De tijd daarna was zwaar. Ik heb opnieuw moeten leren eten. Ik kan op zich alles eten, echter alleen kleine hoeveelheden. Ik had ook complicaties na de operatie, een lymfelekkage. Dit betekende dat ik de eerste weken alleen vetvrij kon eten. Toen ik van dit dieet af was , ging het snel beter. Ter ondersteuning heb ik wel 6 weken sondevoeding gehad. Dit om te voorkomen dat je teveel afvalt en verzwakt. Ik ben al met al wel 5 kilo afgevallen. Bijkomend kreeg ik ook nog de diagnose darmkanker. Dit is verholpen door een relatief eenvoudige operatie. Mijn dagelijks leven ziet er wel anders uit. Ik moet opletten met eten, ook kan ik niet plat liggen en slaap ik half zittend. Maar hèt gekke is dat dat alles heel snel went, en dat je nieuwe werkelijkheid wordt en dat het prima is. Ik doe waar ik zin in heb. Ik sport regelmatig, ga veel op pad en kan zelfs weer diepzeeduiken. Dus mijn omgeving merkt er niet zoveel van. Zoals een collega zei; je hebt een voorwaartse energie. Dat is ook mijn motto, gewoon leven  met je nieuwe werkelijkheid. Het heeft geen zin om te gaan zitten treuren op de bank. Zonder te ontkennen wat er met je gebeurt. Natuurlijk ben ik boos en verdrietig geweest, vooral ook omdat ik altijd gezond heb geleefd en nog nooit een sigaret heb aangeraakt.

Wat ik erg lastig vond was om weer aan het werk te gaan en dat iedereen met je in gesprek wil over jou, terwijl dat de plek is waar je juist niet ziek wil zijn. Ik kan er ook slecht tegen als mensen me meewarig aankijken. Ik hoef geen medelijden. Veel mensen zeggen dat je het wel redt omdat je sterk bent. Mijn tip niet doen, want het gaat er niet om of je sterk bent, maar of je wel/ geen geluk hebt.

Kanker heb je echter niet alleen, het beïnvloed het hele gezin. Werk en studie van partner en kinderen hebben er wel onder geleden. Ook op mijn eigen werk ben ik nog bezig met reïntegreren. Helaas heb ik enkele weken geleden gehoord dat de kanker terug is gekomen. Mijn toekomst is hierdoor erg onzeker, deze onzekerheid is heel heftig, voor mij voor ook voor mijn gezin. Ik weet niet of er nog behandelingen mogelijk zijn, en als ze er zijn of het zin heeft. Ik weet dus niet of ik er over een jaar nog wel ben, of hoe dit proces gaan verlopen. Deze onzekerheid is erg vermoeiend. Het gevoel niet weten wat er komen gaat, kan je niet goed snappen als je dit niet zelf hebt meegemaakt. Het is belangrijk om onderzoek te doen naar kanker, en vooral de vroegtijdige opsporing ervan, zodat je tijdig kan ingrijpen mocht het nodig zijn. Nu zijn een aantal behandelingen nog zeer belastend voor patiënten en overlijden er nog teveel mensen aan kanker.  Elke stap die hierin gemaakt kan worden is van groot belang.

†

Tot ons grote verdriet is Erni niet meer onder ons. Haar verhaal blijft leven.